Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΡΙΤΗ 29/6 στις 21:30 της ταινίας Σάκο και Βαντσέτι


H αληθινή ιστορία δύο αναρχικών ιταλικής καταγωγής οι οποίοι βρέθηκαν το 1920 στις Η.Π.Α. κατηγορούμενοι για ληστεία μετά φόνου  που ποτέ δεν διέπραξαν, καταδικάστηκαν μετά από μια δίκη παρωδία και τελικά εκτελέστηκαν, και από τότε έγιναν ηρωικά σύμβολα του εργατικού κινήματος .



Μια αφορμή να σκεφτεί κανείς  για το αν ,έναν αιώνα μετά  μπορούμε να είμαστε περήφανοι για το αν στις Η.Π.Α. ,στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και σε όλο το «δυτικό» κόσμο  , υπάρχει κατασκευή ενόχων , φυσική και ηθική εξόντωση αγωνιστών με ανατρεπτικές ιδέες και δράση ή  δημιουργία « εχθρών  του «λαού»  γενικότερα.

Η δικαιοσύνη άλλωστε σήμερα βασιλεύει  και κανείς δεν  υποφέρει στο όνομά μου, στο όνομά σου ,στο όνομά μας…Σωστά;

Κομμάτι από την απολογία του  Sacco  : "Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος. Αυτό είναι η σταδιοδρομία
μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι πόνοι μας – είναι ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός πωλητή ψαριών – είναι τα πάντα!" 

Και από την απολογία του Vanceti : Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι,

δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης,
να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος.
Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι
ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και,
αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου
και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως
έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές,
και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα
έκανα ότι έχω ήδη κάνει.



  (της Μ.Μαρκουλή)
Περισσότερο από καυτό κείμενο, εικόνα- καταγγελία ή ένα ολόκληρο μανιφέστο, ένα τραγούδι μπορεί να βάλει φωτιά. Όταν η Τζόαν Μπαέζ τραγουδούσε το «Ηere΄s to you Νicola and Βart» άναβε ένα φιτίλι. Με τον τρόπο που μια μελωδία περνάει στη συνείδηση, «φύτευε» την μπαλάντα για τα καλά μέσα στην Ιστορία, περνώντας όχι μόνο τα λόγια σαν δακτυλογραφημένο κείμενο στους ακροατές της, αλλά κυρίως την ανάγκη να μη σταματήσει κανείς να σκέφτεται. 

«Ηere΄s to you Νicola and Βart» τραγουδάει η Μπαέζ στην «Μπαλάντα των Σάκο και Βαντσέτι» και ενώνει στο ρεφρέν διαχρονικά όσους έχει λειώσει σαν οδοστρωτήρας το σύστημα. Είναι πολύ περισσότεροι από τους δυο Ιταλούς, είναι πολύ πιο πολλοί από τους παπουτσήδες που κλείνουν τα μαγαζιά τους και από τους ιχθυοπώλες που μένουν άνεργοι. 

Η Μπαέζ εκείνη την εποχή έχει ήδη καθιερωθεί σαν φωνή διαμαρτυρίας. Περιοδεύει στα μεγάλα φολκ και ροκ φεστιβάλ- είναι εκείνη που ο κόσμος προσέχει τι λέει. Γιατί αυτά που λέει έχουν νόημα σε μια Αμερική που «νιώθει» ότι απειλείται από παντού, που φοβίζει επειδή φοβάται πρώτα εκείνη. 

Για τη μουσική της ταινίας που λέει την ιστορία των Σάκο και Βαντσέτι, η Μπαέζ συναντά τον Ενιο Μορικόνε. Ο τελευταίος γράφει μουσική σαν να ενορχηστρώνει την απάντηση στην αδικία, με συνθέσεις που περνάνε από τη συγκίνηση σε οργή και διαμαρτυρία. Η Μπαέζ γράφει τους στίχους, αυτούς που έστειλε κατευθείαν στη μόνιμη επικαιρότητα. Αντλεί μάλιστα την έμπνευσή της από τα γράμματα του Μπαρτολομέο Βαντσέτι στον πατέρα του. 

«Καλέ μου πατέρα, ναι, είμαι στη φυλακή/ Μην ντραπείς να πεις το έγκλημά μου/ Το έγκλημα της αγάπης και αδελφοσύνης/ Το να σιωπήσεις μόνο είναι ντροπή».




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου