Για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Η εξουσία θα στήνει πάντα μνημεία στα Πολυτεχνεία του χθες και πολυβόλα στα Πολυτεχνεία του σήμερα

Τον τελευταίο καιρό η επίθεση που δέχεται η κοινωνία από τη συγκυβέρνηση «σωτηρίας» έχουν ενταθεί σε ασύλληπτο βαθμό. Ακόμα και οι τελευταίοι καλοθελητές υποστηρικτές της έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η κατρακύλα δεν έχει πάτο και ότι οι κυβερνώντες είναι ανάλγητοι και προσπαθούν να εφαρμόσουν τις επιταγές των, ντόπιων και ξένων, καπιταλιστών λυσσασμένα. 

Σε αυτή την επίθεση τα μέτωπα που ανοίγονται αφορούν καθολικά όλους του τομείς της κοινωνίας. Μαζικές απολύσεις από το δημόσιο, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ωμή ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας, ντροπιαστική ώθηση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Τα μνημόνια δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για συμπάθειες. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, στην πιο σκληρή του μορφή, και συνοδεύεται και από μια γερή δόση από φασιστικές απειλές, με τη ναζιστική συμμορία της χρυσής αυγής να συμπληρώνει τα «κενά» του αστικού κράτους και να αποτελεί πλέον και επίσημα το μαντρόσκυλο των κυβερνώντων.

Απέναντι τους οφείλουμε να σταθούμε όλοι. Δυστυχώς οι αντιδράσεις, πανελλαδικά και τοπικά, είναι περιορισμένες. Από τα καθημερινά μας παραδείγματα στο νησί ο κόσμος μοιάζει μουδιασμένος. Αναιμικές πορείες διαμαρτυρίας, φτωχές σε παλμό και μαζικότητα, αγανακτισμένοι εργαζόμενοι που απολύονται και δεν γνωρίζουν με ποιο τρόπο πρέπει να αντιδράσουν, φοιτητές που δείχνουν υπνωτισμένοι μπροστά σε μεγάλα προβλήματα που απειλούν άμεσα το μέλλον των σπουδών τους. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα. 

Η κοινωνία έχει ανάγκη από την μαζικοποίηση των αγώνων, για να σταματήσουμε να αμυνόμαστε και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Οι εξουσιαστές παίζουν με όλη την τράπουλα: απολύσεις, εργασιακή ανασφάλεια, ανεργία, αστυνομική τρομοκρατία, νεοναζιστικές συμμορίες στις γειτονίες, μμε, φόβος. Να παίξουμε κι εμείς με ολόκληρη την τράπουλα. Οι μονοήμερες απεργίες λειτουργούν απλά σαν μια βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής οργής. Δεν αρκεί. Η οργή αυτή πρέπει να οργανωθεί και να διεκδικήσει με όποια μέσα πάλης έχει στα χέρια της την ανατροπή του συστήματος που τροφοδοτείται από την εκμετάλλευση. Καταλήψεις δημόσιων κτιρίων ,σαμποτάζ σε κάθε άδικο νόμο, μαζικές απεργίες διαρκείας, συγκρούσεις, αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, ζωντάνεμα των σωματείων μας και γενικές συνελεύσεις, όλα σε μια οριζόντια λογική, αδιαμεσολάβητα, καθώς μόνο έτσι οι αγώνες θα μείνουν ζωντανοί και δεν θα ελέγχονται από μια ξεπουλημένη ηγεσία.

Ο καλύτερος τρόπος να τιμήσεις τους ήρωες και τους αγώνες του Πολυτεχνείου είναι να στήσεις πολλά, σύγχρονα Πολυτεχνεία. Κι αν το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» μοιάζει επίκαιρο, είναι καιρός να εξεγερθούμε ξανά.

Ή θα κερδίσουμε όλοι μαζί, η θα χάσει ο καθένας μόνος του. 

Πρωτοβουλία Καρραδείου