Κείμενο Αναφορικά με τον Νέο Νόμο Διαμαντοπούλου για ΑΕΙ/ΤΕΙ

Σκοπός του κειμένου είναι να παρουσιαστούν τα σημαντικότερα σημεία που αλλάζουν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση με την εφαρμογή του  νεοφιλελεύθερου Νόμου Πλαισίου. 

- Τα πτυχία, που στον νόμο αναγράφονται ως τίτλοι σπουδών θα παρέχονται από τις Σχολές και όχι από τα Τμήματα με την διαδικασία συλλογής διδακτικών μονάδων.

Το παραπάνω είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της νέας αντίληψης που προσπαθεί να επιβληθεί για την Παιδεία. Κοινώς ο κάθε φοιτητής έχει το δικαίωμα να παρακολουθήσει ένα συγκεκριμένο σύνολο μαθημάτων από όλα τα τμήματα που υπάρχουν στην σχολή του (πχ. Στην Χίο από ΤΝΕΥ, ΤΔΕ, ΤΜΟΔ) και με την συμπλήρωση των απαραίτητων μονάδων να πάρει πτυχίο. Από εδώ και πέρα λοιπόν θα μαζεύουμε διδακτικές μονάδες με σκοπό να προσαρμοζόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα στο ανάλογο job description των καπιταλιστών εργοδοτών δημιουργώντας της κατάλληλες βάσεις ώστε τα πανεπιστήμια να εξυπηρετούν στο 100% τις ανάγκες των επιχειρήσεων σε γωνιακό επίπεδο. Το αποτέλεσμα αυτού είναι να μην υπάρχει ο κατάλληλος ενιαίος κορμός προγράμματος σπουδών που θα εξασφαλίζει πως ο απόφοιτος του τμήματος θα έχει όλες τις γνώσεις που είναι απαραίτητες για την  σφαιρική μόρφωση του και την ουσιαστική εις βάθος γνώση του αντικείμενου του. Εν αντιθέσει δημιουργούνται ημιμαθείς έτοιμοι υπάλληλοι.

-Δωρεάν διανομή Συγγραμάτων

Στο εν λόγω άρθρο απλά δίνεται με έμμεσο τρόπο το δικαίωμα στις σχολές να μην διαθέτουν δωρεάν συγγράμματα στους φοιτητές. Ο νόμος αναγράφει πρώτον πως τα πανεπιστήμια μπορούν να διαλέξουν τον τρόπο που θα διαθέτουν το σύγγραμμα έχοντας την επιλογή είτε να διαθέσουν βιβλία, είτε να διαθέσουν ηλεκτρονικά συγγράμματα και μια αόριστη εντολή πως σε περίπτωση ηλεκτρονικής διανομής το πανεπιστήμιο θα διαθέτει και τα ανάλογα ηλεκτρονικά ‘’gadgets’’. Το όλο θέμα έγκειται σε άλλο άρθρο του νόμου που στην ουσία λέει πως το πανεπιστήμιο θα διαχειρίζεται τον οικονομικό προϋπολογισμό του με όποιο τρόπο θεωρεί αυτό βέλτιστο, κοινώς δεν είναι υποχρεωμένοι βάσει νόμου να δαπανήσουν λεφτά για την διανομή συγγραμμάτων.

-Ανώτατο όριο σπουδών

Κοινώς μπαίνουμε πλέον σε διαδικασίες απόκτησης εργασιακών καπιταλιστικών νοοτροπιών από το πανεπιστήμιο. Με την γνωστή καραμέλα-επιχείρημα της τεράστιας οικονομικής επιβάρυνσης που προκαλούν οι φοιτητές ο ανώτατος χρόνος φοίτησης περιορίζεται στα Ν+2 χρόνια. Έτσι ώστε να καταλάβει από νωρίς ο φοιτητής πως πρέπει να είναι παραγωγικός δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας (στις τρεις φορές που κοπείς σε ένα μάθημα έχεις το δικαίωμα να περάσεις από τριμελή επιτροπή εξέτασης και αν και εκεί κοπείς διαγράφεσαι). Ο εργοδότης θέλει παραγωγικούς εργάτες που να μπορούν να παράγουν υπό συνθήκες πίεσης χρόνου και άγχους και το εν λόγω άρθρο είναι μια καλή προετοιμασία. Ευχαριστώ υπουργείο Παιδείας!

-Φοιτητικά Δάνεια

Ένα από τα σημεία που το υπουργείο έδωσε ρέστα!

Ο έλληνας φοιτητής που δεν τα βγάζει οικονομικά να ξεχάσει τις κοινωνικές παροχές μιας και νέος υποστηρικτής του στην εκπαίδευση του είναι η Τράπεζα! Το εν λόγω άρθρο ούτε τα προσχήματα δεν κρατάει πλέον υποχρεωνόμαστε να επισυνάψουμε οικονομικές σχέσεις δανεισμού με την Τράπεζα από τα 18 ώστε να μπούμε από νωρίς στον μηχανισμό λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Δεν νομίζω πως χρειάζεται περεταίρω ανάλυση τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους στο συγκεκριμένο ζήτημα…

- Χρηματοδότηση και Έρευνα

Στο σημείο αυτό παρατηρούμε σημαντικές αλλαγές  που υποβαθμίζουν σε μεγάλο βαθμό τον ρόλο της Παιδείας στο Πανεπιστήμιο. Αρχικά να ξεκινήσουμε με την χρηματοδότηση πλέον το πανεπιστήμιο για να χρηματοδοτηθεί από το κράτος θα πρέπει να βγάζει ένα τετραετές πλάνο το με στόχους προς επίτευξη κυρίως οικονομικού περιεχομένου τους οποίους σε περίπτωση που δεν τηρεί το κράτος πλέον σταματάει να χρηματοδοτεί το ίδρυμα. Κοινώς έχουμε την αντιμετώπιση του ιδρύματος σαν επιχείρηση που για να λειτουργήσει πρέπει να είναι κερδοφόρα μιας και μην ξεχνάμε ο στόχος του Πανεπιστημίου όπως θέλει να την ορίσει το υπουργείο  είναι να προσφέρει κέρδη όχι παιδεία.

Το ακόμα καλύτερο κομμάτι έρχεται στον τομέα της έρευνας όπου πλέον βάσει νόμου το πανεπιστήμιο για να κάνει δημιουργήσει επώνυμη έδρα (κοινώς τμήμα έρευνας) είναι υποχρεωμένο να βρει ιδιωτικούς πόρους. Κοινώς για να δημιουργηθεί ακαδημαϊκή έρευνα απαιτείται η ανάμειξη του ιδιωτικού τομέα. Με λίγα λόγια το πανεπιστήμιο αναγκάζεται να στρέψει την έρευνα του αποκλειστικά και μόνο σε οικονομικά αξιοποιήσιμες μελέτες που θα παρακινήσουν καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Το όλο θέμα έχει πολλαπλά οφέλη για τον καπιταλιστή μιας και πλέον μεταφέρει το τμήμα Έρευνας και Ανάπτυξης της επιχείρησης του στο Πανεπιστήμιο μειώνοντας κατά πολύ τα έξοδα του και έχοντας πολλαπλά οικονομικά οφέλη. Μια δεύτερη κάπως πιο έμμεση νίκη για τον καπιταλισμό είναι η μαράζωση των κοινωνιολογικών-ανθρωπιστικών σχολών που προφανώς δύσκολα θα ανταπεξέλθουν στις παραπάνω ρυθμίσεις μιας και εξ ορισμού εξ ορισμού είναι ανθρωπιστικές και όχι οικονομοκεντρικές άρα λόγω έλλειψης οικονομικών εισόδων και οικονομικά αξιοποιήσιμης έρευνας θα αναγκαστούν να κλείσουν. Τέτοιου είδους σχολές με κοινωνικές έρευνες και ανησυχίες ήταν πάντα η τροχοπέδη του συστήματος μιας και το αμφισβητούσαν με διάφορες κοινωνικές θεωρίες που παράγονταν στους χώρους του (μην ξεχνάμε πως οι περισσότεροι θεωρητικοί επαναστάτες ήταν κοινωνιολόγοι). Έτσι πλέον ο καπιταλισμός καταφέρνει να φιμώσει  τέτοιου τύπου σχολές.

-Πανεπιστημιακή Διοίκηση και Οικονομική Διαχείριση

Πλέον το υπουργείο διαχωρίζει την οικονομική διοίκηση του πανεπιστημίου δημιουργώντας μια Ανώνυμη Εταιρεία  που θα διαχειρίζεται τα οικονομικά της σχολής με σκοπό πάντα την κερδοφορία του. Αυτή θα εκλέγεται από την Διοίκηση του πανεπιστημίου αλλά θα είναι εντελώς ανεξάρτητη να πράξει όπως θεωρεί αυτή σωστά. Κοινώς εξω-πανεπιστημιακοί ιδιώτες θα διαχειρίζονται τα οικονομικά κονδύλια του πανεπιστήμιου  οι λεγόμενοι μάνατζερς.

Στο σημείο αυτό θεωρώ σκόπιμο να αναφερθεί και η νέα Διοίκηση η οποία θα αποτελείται από από 6 ή 7 έξω-πανεπιστημιακούς και 7 ή 8 πανεπιστημιακούς εκ  των οποίων μόλις ο ένας θα είναι φοιτητής.

Συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω γίνεται πλέον φανερή η αλλαγή της φύσης του Πανεπιστημίου από ίδρυμα ανεξάρτητο και αυτόνομο σε ένα είδος επιχείρησης που θα εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Τα πράγματα είναι απλά όταν την οικονομική διαχείριση την αναλαμβάνουν μάνατζερς καταλαβαίνουμε πόσο πολύ θα εστιάζουν τις οικονομικές δαπάνες στις φοιτητικές παροχές (τα κατάλοιπα του κράτους πρόνοιας αναφορικά με την παιδεία που κάποτε μας λέγανε) και αφού θα είναι και ανεξάρτητη αρχή δεν θα λογοδοτούν σε κανέναν. Εν συνεχεία βλέπουμε πως ακόμα και στα λειτουργικά ζητήματα σχεδόν πλειοψηφία στις αποφάσεις έχουν πλέον εξω-πανεπιστημιακοί. Που θα καταρτίζουν προγράμματα εκπαιδευτικά αναφορικά με τις εκάστοτε εργασιακές και επιχειρησιακές ανάγκες.

-Φοιτητική Συμμετοχή στα Κοινά του Πανεπιστημίου

Οι διοικητικές αλλαγές έχουν και ως απώτερο στόχο τον εκτοπισμό της φοιτητικής συμμετοχής από τα κοινά. Με το δήθεν επιχείρημα της κάθαρσης των πανεπιστημίων από τους εκάστοτε φοιτητοπατέρες και λοιπά πολιτικά παράσιτα, που βέβαια τα ίδια τα πολιτικά κόμματα δημιούργησαν μέσα στα πανεπιστήμια μεταφέροντας την πελατειακή και στείρα πολιτική που επικρατεί στην «κοινοβουλευτική τους δημοκρατία» και στα πανεπιστήμια, έρχονται τώρα να σώσουν την κατάσταση διαγράφοντας τον φοιτητικό σύλλογο και τις παρατάξεις. Πρώτο σημείο αναφοράς είναι η νέα μορφή που δίνουν στην φοιτητική συμμετοχή στην διοίκηση του πανεπιστημίου με την θέσπιση μιας θέσης φοιτητικού εκπροσώπου στη Νέα Διοίκηση μέσω εκλογικής διαδικασίας των φοιτητών, με αποτέλεσμα βέβαια με αυτό τον τρόπο να προάγουν ακόμα περεταίρω τα ρουσφέτια αφού κάθε παράταξη θα πασχίζει να στείλει τον δικό της εκπρόσωπο.

Το καίριο πλήγμα που προσπαθούν να πετύχουν με αυτού του είδους τα άρθρα του νόμου είναι να αφαιρέσουν στην ουσία από το πανεπιστήμιο την έννοια της πολιτικής ζύμωσης και ωρίμανσης και την ενεργή ενασχόληση με τα κοινά. Μιας και ο καπιταλιστής εργοδότης δεν θέλει εργαζόμενους πολιτικά συνειδητοποιημένους. Έτσι λοιπόν με την κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων και πολιτικών διαδικασιών οι φοιτητές χάνουμε όλα τα κεκτημένα έννομα μέσα αντίδρασης και αμφισβήτησης, όπως συνελεύσεις, καταλήψεις κλπ.

Άσυλο 

Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει συζητηθεί όσο κανένα και αποτελεί στην ουσία το αποκορύφωμα της πολιτικής τρομοκρατίας της κυβέρνησης κατά της φοιτητικής πολιτικής βούλησης και εναντίωσης. Θα μπορούσαμε να γράψουμε και να αναλύσουμε πολλά, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου αρκούμαστε λοιπόν στην επόμενη παρατήρηση. Το άσυλο η βασικότερη φοιτητική κατάκτηση στην Ελλάδα ήρθε μετά την πτώση μιας χούντας και καθαιρέθηκε με την δημιουργία της επόμενης…

 Για όλους τους παραπάνω λόγους οφείλουμε σαν φοιτητική κοινότητα να αντισταθούμε άμεσα και έμπρακτα στην εφαρμογή αυτού του Νόμου με την μη τήρηση του σε καμία πτυχή του. Μπορεί να ψηφίστηκε από 250+ βο(υ)λευτές αλλά θα καταψηφιστεί άμεσα με την παράβλεψη και μη εφαρμογή του από όλες τις χιλιάδες φοιτητών και ακαδημαϊκών που θέλουν ένα δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο στραμμένο στην επιστημονική και κοινωνική πρόοδο.