Μία ζωή, μία πιθανότητα
Την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου πραγματοποιείται στο χωριό Βελβεντό της Κοζάνης διπλή ληστεία στην αγροτική τράπεζα και στα ΕΛΤΑ. Η αστυνομία κινητοποιείται και συλλαμβάνει 4 άτομα, τα οποία και δηλώνουν αναρχικοί.
Tο show ξεκινά.
Οι ένοχοι παίρνουν τις θέσεις τους, με την χολιγουντιανή περιφορά τους από τηλεοπτικό φακό σε τηλεοπτικό φακό, δεμένοι πισθάγκωνα και με τα πρόσωπα τσακισμένα. Οι πολιτικοί βάζουν τα καλά τους και απλώνουν make up, σε μια ύστατη προσπάθεια να φτιασιδώσουν την ανατριχίλα της εξουσίας, να μετατρέψουν το πρόσωπο του αρχιβασανιστή, σε πρόσωπο προστάτη του πολίτη και της δημοκρατίας.
Οι δημοσιογράφοι ξαναδιαβάζουν τις τελευταίες ατάκες στο auto-cue, κάνουν πρόβες ωρυόμενοι μπροστά απ' τον καθρέφτη τους και τεστάρουν τα μικροφώνα τους.
Πολιτικοί και δημοσιογράφοι μειδιούν πίσω απ' τα -φαινομενικά- έκπληκτα και ανήσυχα πρόσωπα τους:
Ορίστε ποιοι είναι οι φταίχτες για αυτό που ζείτε. Αυτοί φταίνε για τα απανωτά χαράτσια, αυτοί φταίνε που η ανεργία πάει να αγγίξει το 40%, αυτοί σας κόβουν μισθούς και συντάξεις, αυτοί υπογράφουν μνημονια που εκχωρούν την ίδια σας την χώρα, αυτοί ευθύνονται για τις 2500 αυτοκτονίες τα 3 τελευταία χρονια, αυτοί έχουν επιβάλλει την πιο άγρια φορολογία που είδε ποτέ χώρα, αυτοί έχουν ληστέψει τόσα χρόνια τα χρήματα του λαού, αυτοί είναι οι ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ.
Οι ληστές, οι εγκληματίες, οι κακοποιοί.
Τα πρόσωπα τους αρχίζουν και σκοτεινιάζουν. "Τι κάναμε λάθος μ' αυτά τα παιδιά;" , ουρλιάζουν υποκριτικά στα τηλε-παράθυρα.
Μέσα τους ξέρουν, ότι ένα βλέμμα στον καθρέφτη τους αρκεί για να απαντήσει την ερώτησή τους. Μέσα τους ξέρουν τι κάνανε λάθος με αυτά τα "παιδιά". Δεν τα 'σωφρόνισαν' αρκετά αυτά τα παιδιά. Δεν εθίστηκαν αρκετά στα γρήγορα αμάξια, στα clubs, στην τηλεόραση, στην καφετέρια, στην ομάδα ή στα ναρκωτικά. Τα παιδιά αυτά εθίστηκαν στην Ελευθερία. Το ξέρουν και το φοβούνται.
Μετά τη σύλληψη τους οι 4 αναρχικοί οδηγούνται στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα Βέροιας, όπου για 3 και πλέον ώρες βασανίζονται από τους μπάτσους, οι οποίοι τους φοράνε μαύρες κουκούλες στα κεφάλια, τους δένουν τα χέρια πισθάγκωνα και αρχίζουν να τους χτυπούν βάναυσα στο κεφάλι, στο στομάχι, στα πλευρά και στο πρόσωπο. Μάλιστα κάνουν ουρά έξω απ' το δωμάτιο, ώστε να τους χτυπήσουν όλοι με την σειρά. Δεν τους επιτρέπουν να φάνε ή να έχουν επικοινωνία με συγγενείς ή τους δικηγόρους τους. Στην συνέχεια οι φωτογραφίες των κακοποιημένων προσώπων τους υπόκεινται σε ένα άθλιο φωτομοντάζ και δημοσιεύονται με λεζάντες γεμάτες ψεύδη, με σκοπό την συκοφάντηση και διαπόμπευση των 4 από τα ΜΜΕ.
Όλα αυτά εξέπληξαν όσους νόμιζαν (ακόμα) ότι είχαμε δημοκρατία ή κράτος δικαίου. Εμάς και τους συντρόφους μας, καθόλου. Γνωρίζαμε άλλωστε εδώ και καιρό ότι οι βασανισμοί στα κελιά της δημοκρατίας ή και οι δολοφονίες είναι συχνό φαινόμενο και προσφιλής τακτική του κράτους. (πιο πρόσφατο περιστατικό οι βασανισμοί των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας).
Όταν κοιτάμε τα παραμορφωμενα πρόσωπα των συντρόφων μας δεν αισθανόμαστε λύπη. Μονο οργή και περηφάνια.
Η δημοκρατία δείχνει τα δόντια της, αλλά είναι πλέον ανίκανη να μας φοβίσει.
Στους βασανισμούς του κράτους και στη διαχείριση των φωτογραφιών αποκαλύπτεται η αμηχανία του, οι σπασμωδικές του κινήσεις και το πόσο πανικοβάλλεται όταν έρχεται αντιμέτωπο με τους εχθρούς του. Η εκδικητικότητα τους δείχνει μόνο την αγωνία τους να κρατήσουν όρθιο ένα κράτος που τρεκλίζει, την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να σώσουν ενα ασθενικό και ετοιμοθάνατο σύστημα.
Η λυσσαλέα του μανία να καταπνίξει κάθε φωνή επαναστατικής νοοτροπίας είναι το λιγότερο αναμενόμενη.
Η πράξη της ληστείας μιας τράπεζας δεν συνιστά μια εγκληματική ενέργεια του κοινού ποινικού δικαίου. Μπορεί να είναι θεσπισμένη έτσι στο σύστημα 'δικαίου' που έχει υιοθετήσει το κράτος όμως έχει ολοφάνερα διαφορετικές παραμέτρους και ηθικές προεκτάσεις από μια ληστεία, ας πούμε ενός παντοπωλείου ή μιας μικρής επιχείρησης. Ποιος είναι ο πραγματικός ληστής αν όχι αυτός που κρατάει δέσμιο με δάνεια (τα οποία ουσιαστικά το κράτος με τις πολιτικες του σε εκβιάζει να πάρεις) το 70% του πληθυσμου της χώρας. Ποιος είναι ο κακοποιός αν οχι αυτός που έχει υπέρογκα κέρδη κάθε έτος σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της οικονομικής ζωής της χώρας και χρηματοδοτείται επιπλέον αδρά κάθε χρόνο από τις κυβερνήσεις. Ποιος είναι ο εγκληματίας αν όχι αυτός που κάνει απειλητικά τηλεφωνήματα όταν έρθει η ώρα πληρωμής της μηνιαίας δόσης, που κατάσχει το σπίτι ενός άνεργου πατέρα πετώντας στο δρόμο οικογένειες, αν όχι αυτός που πουλάει ακριβά λεφτά. Δεν μιλάμε λοιπόν για μια ληστεία τράπεζας, αλλα για την απαλλοτρίωση της. Δεν μιλάμε λοιπόν για μια ληστεία χρημάτων, αλλά για την συνειδητή επιλογή του 'να πάρουμε πίσω, αυτά που μας έκλεψαν'.
Οι συλληφθέντες διευκρινίζουν από την πρώτη στιγμή οτι η ληστεία δεν είχε στόχο τον προσωπικό πλουτισμό τους και εντάσσουν αυτή την επιθετική κίνηση εναντίον ενός "ναού του καπιταλισμού" στα πλαίσια του πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Παράλληλα αρνούνται να απολογηθούν ενώπιον αρχών και διευκρινίζουν οτι ο μόνος λόγος που δεν χρησιμοποίησαν όπλα για να απεμπλακούν ήταν η επιλογή τους να μην θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή του ομήρου, επιλογή που τους οδηγεί εν τέλει στη σύλληψη.
Όσο οι λακέδες του κράτους προσπαθούν να τσακίσουν το ηθικό και να διαπομπεύσουν τους 4 αναρχικούς εμείς στεκόμαστε απέναντι και κοιτάμε περήφανα τους συντρόφους μας να βαδίζουν με περίσσια αξιοπρέπεια στο μονοπάτι των επιλογών τους. Είναι οι άνθρωποι που διάλεξαν να αντιπαρατεθούν έμπρακτα με το σύστημα, που έβαλαν πάνω από τις οικογένειες τους και τα προσωπικά τους όνειρα, πάνω από την ζωή τους και την ελευθερία τους, αυτό που προστάζει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια: να μη σκύψουν το κεφάλι, αλλά να οπλίσουν τις αρνήσεις τους και να κοιτάξουν κατάματα τους καταπιεστές τους. Μία ζωη, μία πιθανότητα.
Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταθούμε αλληλέγγυοι δίπλα στους ανθρώπους αυτούς που διάλεξαν να βαδίσουν στο δύσβατο μονοπάτι της ελευθερίας. Στεκόμαστε στο πλάι τους με την γροθιά μας υψωμένη και φωνάζουμε:
Την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου πραγματοποιείται στο χωριό Βελβεντό της Κοζάνης διπλή ληστεία στην αγροτική τράπεζα και στα ΕΛΤΑ. Η αστυνομία κινητοποιείται και συλλαμβάνει 4 άτομα, τα οποία και δηλώνουν αναρχικοί.
Tο show ξεκινά.
Οι ένοχοι παίρνουν τις θέσεις τους, με την χολιγουντιανή περιφορά τους από τηλεοπτικό φακό σε τηλεοπτικό φακό, δεμένοι πισθάγκωνα και με τα πρόσωπα τσακισμένα. Οι πολιτικοί βάζουν τα καλά τους και απλώνουν make up, σε μια ύστατη προσπάθεια να φτιασιδώσουν την ανατριχίλα της εξουσίας, να μετατρέψουν το πρόσωπο του αρχιβασανιστή, σε πρόσωπο προστάτη του πολίτη και της δημοκρατίας.
Οι δημοσιογράφοι ξαναδιαβάζουν τις τελευταίες ατάκες στο auto-cue, κάνουν πρόβες ωρυόμενοι μπροστά απ' τον καθρέφτη τους και τεστάρουν τα μικροφώνα τους.
Πολιτικοί και δημοσιογράφοι μειδιούν πίσω απ' τα -φαινομενικά- έκπληκτα και ανήσυχα πρόσωπα τους:
Ορίστε ποιοι είναι οι φταίχτες για αυτό που ζείτε. Αυτοί φταίνε για τα απανωτά χαράτσια, αυτοί φταίνε που η ανεργία πάει να αγγίξει το 40%, αυτοί σας κόβουν μισθούς και συντάξεις, αυτοί υπογράφουν μνημονια που εκχωρούν την ίδια σας την χώρα, αυτοί ευθύνονται για τις 2500 αυτοκτονίες τα 3 τελευταία χρονια, αυτοί έχουν επιβάλλει την πιο άγρια φορολογία που είδε ποτέ χώρα, αυτοί έχουν ληστέψει τόσα χρόνια τα χρήματα του λαού, αυτοί είναι οι ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ.
Οι ληστές, οι εγκληματίες, οι κακοποιοί.
Τα πρόσωπα τους αρχίζουν και σκοτεινιάζουν. "Τι κάναμε λάθος μ' αυτά τα παιδιά;" , ουρλιάζουν υποκριτικά στα τηλε-παράθυρα.
Μέσα τους ξέρουν, ότι ένα βλέμμα στον καθρέφτη τους αρκεί για να απαντήσει την ερώτησή τους. Μέσα τους ξέρουν τι κάνανε λάθος με αυτά τα "παιδιά". Δεν τα 'σωφρόνισαν' αρκετά αυτά τα παιδιά. Δεν εθίστηκαν αρκετά στα γρήγορα αμάξια, στα clubs, στην τηλεόραση, στην καφετέρια, στην ομάδα ή στα ναρκωτικά. Τα παιδιά αυτά εθίστηκαν στην Ελευθερία. Το ξέρουν και το φοβούνται.
Μετά τη σύλληψη τους οι 4 αναρχικοί οδηγούνται στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα Βέροιας, όπου για 3 και πλέον ώρες βασανίζονται από τους μπάτσους, οι οποίοι τους φοράνε μαύρες κουκούλες στα κεφάλια, τους δένουν τα χέρια πισθάγκωνα και αρχίζουν να τους χτυπούν βάναυσα στο κεφάλι, στο στομάχι, στα πλευρά και στο πρόσωπο. Μάλιστα κάνουν ουρά έξω απ' το δωμάτιο, ώστε να τους χτυπήσουν όλοι με την σειρά. Δεν τους επιτρέπουν να φάνε ή να έχουν επικοινωνία με συγγενείς ή τους δικηγόρους τους. Στην συνέχεια οι φωτογραφίες των κακοποιημένων προσώπων τους υπόκεινται σε ένα άθλιο φωτομοντάζ και δημοσιεύονται με λεζάντες γεμάτες ψεύδη, με σκοπό την συκοφάντηση και διαπόμπευση των 4 από τα ΜΜΕ.
Όλα αυτά εξέπληξαν όσους νόμιζαν (ακόμα) ότι είχαμε δημοκρατία ή κράτος δικαίου. Εμάς και τους συντρόφους μας, καθόλου. Γνωρίζαμε άλλωστε εδώ και καιρό ότι οι βασανισμοί στα κελιά της δημοκρατίας ή και οι δολοφονίες είναι συχνό φαινόμενο και προσφιλής τακτική του κράτους. (πιο πρόσφατο περιστατικό οι βασανισμοί των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας).
Όταν κοιτάμε τα παραμορφωμενα πρόσωπα των συντρόφων μας δεν αισθανόμαστε λύπη. Μονο οργή και περηφάνια.
Η δημοκρατία δείχνει τα δόντια της, αλλά είναι πλέον ανίκανη να μας φοβίσει.
Στους βασανισμούς του κράτους και στη διαχείριση των φωτογραφιών αποκαλύπτεται η αμηχανία του, οι σπασμωδικές του κινήσεις και το πόσο πανικοβάλλεται όταν έρχεται αντιμέτωπο με τους εχθρούς του. Η εκδικητικότητα τους δείχνει μόνο την αγωνία τους να κρατήσουν όρθιο ένα κράτος που τρεκλίζει, την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να σώσουν ενα ασθενικό και ετοιμοθάνατο σύστημα.
Η λυσσαλέα του μανία να καταπνίξει κάθε φωνή επαναστατικής νοοτροπίας είναι το λιγότερο αναμενόμενη.
Η πράξη της ληστείας μιας τράπεζας δεν συνιστά μια εγκληματική ενέργεια του κοινού ποινικού δικαίου. Μπορεί να είναι θεσπισμένη έτσι στο σύστημα 'δικαίου' που έχει υιοθετήσει το κράτος όμως έχει ολοφάνερα διαφορετικές παραμέτρους και ηθικές προεκτάσεις από μια ληστεία, ας πούμε ενός παντοπωλείου ή μιας μικρής επιχείρησης. Ποιος είναι ο πραγματικός ληστής αν όχι αυτός που κρατάει δέσμιο με δάνεια (τα οποία ουσιαστικά το κράτος με τις πολιτικες του σε εκβιάζει να πάρεις) το 70% του πληθυσμου της χώρας. Ποιος είναι ο κακοποιός αν οχι αυτός που έχει υπέρογκα κέρδη κάθε έτος σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της οικονομικής ζωής της χώρας και χρηματοδοτείται επιπλέον αδρά κάθε χρόνο από τις κυβερνήσεις. Ποιος είναι ο εγκληματίας αν όχι αυτός που κάνει απειλητικά τηλεφωνήματα όταν έρθει η ώρα πληρωμής της μηνιαίας δόσης, που κατάσχει το σπίτι ενός άνεργου πατέρα πετώντας στο δρόμο οικογένειες, αν όχι αυτός που πουλάει ακριβά λεφτά. Δεν μιλάμε λοιπόν για μια ληστεία τράπεζας, αλλα για την απαλλοτρίωση της. Δεν μιλάμε λοιπόν για μια ληστεία χρημάτων, αλλά για την συνειδητή επιλογή του 'να πάρουμε πίσω, αυτά που μας έκλεψαν'.
Οι συλληφθέντες διευκρινίζουν από την πρώτη στιγμή οτι η ληστεία δεν είχε στόχο τον προσωπικό πλουτισμό τους και εντάσσουν αυτή την επιθετική κίνηση εναντίον ενός "ναού του καπιταλισμού" στα πλαίσια του πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Παράλληλα αρνούνται να απολογηθούν ενώπιον αρχών και διευκρινίζουν οτι ο μόνος λόγος που δεν χρησιμοποίησαν όπλα για να απεμπλακούν ήταν η επιλογή τους να μην θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή του ομήρου, επιλογή που τους οδηγεί εν τέλει στη σύλληψη.
Όσο οι λακέδες του κράτους προσπαθούν να τσακίσουν το ηθικό και να διαπομπεύσουν τους 4 αναρχικούς εμείς στεκόμαστε απέναντι και κοιτάμε περήφανα τους συντρόφους μας να βαδίζουν με περίσσια αξιοπρέπεια στο μονοπάτι των επιλογών τους. Είναι οι άνθρωποι που διάλεξαν να αντιπαρατεθούν έμπρακτα με το σύστημα, που έβαλαν πάνω από τις οικογένειες τους και τα προσωπικά τους όνειρα, πάνω από την ζωή τους και την ελευθερία τους, αυτό που προστάζει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια: να μη σκύψουν το κεφάλι, αλλά να οπλίσουν τις αρνήσεις τους και να κοιτάξουν κατάματα τους καταπιεστές τους. Μία ζωη, μία πιθανότητα.
Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταθούμε αλληλέγγυοι δίπλα στους ανθρώπους αυτούς που διάλεξαν να βαδίσουν στο δύσβατο μονοπάτι της ελευθερίας. Στεκόμαστε στο πλάι τους με την γροθιά μας υψωμένη και φωνάζουμε:
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΡΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ
Ληστές είναι τα κράτη και τα αφεντικά
Εγκληματίες οι μπάτσοι και οι δικαστές
Κακοποιοί εσείς οι αμέτοχοι πολίτες
Όλοι σας δολοφόνοι της ελευθερίας
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
Αλληλεγγύη στους αναρχικούς Α.Δ.Μπουρζούκο, Ν. Ρωμανό, Δ. Πολίτη και Γ. Μιχαηλίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου